حضور در کلاب هاوس همانند حضور در یک میهمانی است

مردم درباره‌ی چه موضوعی صحبت می‌کنند؟

حوالی بهار گذشته و در طی هفته‌های آغازین پاندمی بود که درمیان اهالی عرصه‌ی فناوری، گفت‌وگوهایی درباره‌ی نرم‌افزار موبایلی جدیدی با نام «کلاب هاوس» شنیده می‌شد. نوعی شبکه‌ی اجتماعی برای اشتراک‌گذاری صوت که امکان ساختن چت‌روم‌هایی مختص گفتگوی صوتی را فراهم می‌کرد. گفتگوهای بی‌وقفه‌ای درباره‌ی کلاب هاوس در جریان بود که به‌طور ابهام‌آمیزی آزاردهنده و همزمان وسوسه‌انگیز بودند. این نرم‌افزار فضایی انحصاری را تداعی می‌کرد. هنوز در مرحله‌ی آزمایشی (بتا) بود و فقط بر روی دستگاه‌های مجهز به سیستم‌عامل iOS قابل دسترسی بود. تنها چندهزار نفر عضو آن بودند و برای عضویت در آن باید در لیست انتظار قرار می‌گرفتید. برخی از چهره‌های سرشناس «سیلیکون ولی» ، شامل سرمایه‌گذاران خطرپذیر و بنیانگذاران کسب و کارهای نوپا، عضو این شبکه اجتماعی شدند و به‌صورت «زنده» شروع به صحبت کردن در آن کردند. آنها سپس تجربه‌شان را همراه با چاشنی ابهام و اغواگری بر روی توییتر به اشتراک گذاشتند. نام این نرم‌افزار همزمان که تداعی‌گر محیط‌های نیمه انحصاری تجمع مانند سالن اختصاصی فرودگاه‌ها یا رستوران باشگاه‌های گلف بود، خاطرات دوران کودکی را هم به‌خاطر می‌آورد. قوانین اجتماعی این شبکه اعضاء را از ضبط کردن و رونویسی گفتگوها منع می‌کرد تا این گفت و شنودها تنها به‌صورت لحظه‌ای و موقتی در دسترس باشند. افرادی که دارای حساب کاربری بودند می‌توانستند دوستانشان را هم به این شبکه اجتماعی دعوت کنند، اما هر فرد تنها به تعداد محدودی دعوت‌نامه دسترسی داشت. این امر باعث شد که کدهای دعوت‌نامه بر روی وبسایت «ای بِی» به فروش برسند.

کلاب هاوس توانسته است تا فوریه امسال بیش از ۱۰۰ میلیون دلار سرمایه‌ی خطرپذیر جذب کند. اگرچه که مدل عضوگیری آن مبتنی بر دعوت‌نامه است، تاکنون شمار کاربران آن به حدود ۱۰ میلیون نفر رسیده است. این رقم در مقایسه با شبکه‌های اجتماعی «توییتر» با سیصد میلیون و «تیک‌تاک» با یک میلیارد نفر عضو، نشانگر تعداد کمتری از مخاطبین است، اما همچنان از جمعیتی قابل توجه حکایت می‌کند. (تا به اینجای کار قیمت کدهای دعوت‌نامه کلاب هاوس بر روی «ای بی» تا ۴۰۰ دلار هم می‌رسید.) «ایلان ماسک» و «مارک زاکربرگ» به‌طور غافلگیرکننده‌ای در این شبکه اجتماعی ظاهر شدند. پس از آنکه شهروندان سرزمین اصلی چین عضو این شبکه شدند و آزادانه شروع کردند به صحبت درباره‌ی زندگی شخصی، دولت چین دسترسی به آن را مسدود کرد. همانند بسیاری از شبکه‌های اجتماعی دیگر، کلاب هاوس هم ظرفیتی دوگانه از خود به نمایش می‌گذاشت: همزمان که می‌توانست امکان شنیده شدن را برای کسانی که به‌ندرت صدایشان شنیده می‌شود فراهم آورد، صدای برخی از ثروتمندترین و قدرتمندترین افراد جهان را بیش از پیش هم منتشر می‌کرد.

افراد هنگام وارد شدن به کلاب هاوس با فهرستی از «اتاق‌ها» یا گفتگوهای زنده روبرو می‌شوند. هر اتاق دارای موضوعی مشخص است. با باز کردن یکی از آنها پخش صدا شروع می‌شود. تصویر هر فردی که گفتگو را دنبال می‌کند در قالب گوی کوچکی نمایش داده می‌شود و این گوی‌ها صفحه نمایشگر را پر می‌کنند؛ امکان صحبت کردن تنها برای گردانندگان گفتگو و تعدادی از شرکت‌کنندگان منتخب وجود دارد. تصویر این افراد را می‌توان در بالای صفحه مشاهده کرد. شرکت‌کنندگانی که می‌خواهند به گفتگو ملحق شوند، می‌توانند با فشردن دکمه‌ای، دستشان را به‌صورت مجازی بلند کنند. این نرم افزار از اعضاء می‌خواهد که از نام واقعی‌شان استفاده کنند و بسیاری هم این کار را می‌کنند. کاربرانی که نرم‌افزار را به حساب توییتر یا دفترچه‌ی آدرسشان متصل کنند، فهرستی از دوستانشان را مشاهده خواهند کرد و می‌توانند آنها را دنبال کنند. اگر در هنگام ثبت نام در نرم‌افزار این کار را انجام دهید، دوستانتان بلافاصله با پیامی از عضویت شما باخبر خواهند شود و می‌توانند شما را در یکی از اتاق‌های خصوصی کلاب هاوس بپذیرند. (این برای کسی که تازه عضو شبکه می‌شود می‌تواند شبیه به نوعی میهمانی غافلگیرکننده باشد که میهمانان دیگر عبارتند از همسر یا شریک زندگی سابق، یکی از همکاران و یا دوستی قدیمی)

در کلاب هاوس هر کسی می‌تواند اتاق‌هایی عمومی یا خصوصی راه‌اندازی کند و کاربران بسیار فعال هم می‌توانند «باشگاه Club» یا همان گروه ذی‌نفعان Interest Group خودشان را تأسیس کنند. باشگاه‌ها در واقع مجموعه‌ای از گفتگوهای مستمر هستند و نمودهای مختلفی دارند.

منبع :