گاه نامه ویکی تماس شماره 60 – ویکی فانتزی

داستان بابالنگ دراز شب

جفری فورد | شکیبا محب علی

گفته شده است زمانی که او یک بچه‌ی کوچک بود، در پایان یک شب تابستانی که در تخت‌خوابش خواب بود، عنکبوتی داخل گوشش خزید، شبکه‌ی پیچ‌درپیچ کانال‌ها را پیمود، به آرامی غشا و ارگان را خورد، تا غارِ جمجمه را کشف کرد. بعد در الگویی مارپیچ‌ به قشر خاکستری مغز نقب زد، دقیقاً به مرکز آن، جایی که در آن یک آشیانه‌ی بزرگ برای خودش حفر کرد و مسیرهای عصبی را با رشته تارهایش دوباره به هم متصل کرد. عنکبوت، پسر را مثل یک ساز زیتِر می‌نواخت، تارهای نقره‌ای طراحی خودش را به صدا درمی‌آورد و موسیقی‌ای را خلق می‌کرد که هم اراده و هم خواست را هدایت می‌کرد.گفته شده است، بچه پیش از این تجاوز به جمجمه‌اش، یک فرشته‌ی کوچک معصوم بوده است؛ با چشم‌های سبز درشت و موجی از موهای طلایی، گونه‌های گلگون و خنده‌ای واگیردار. والدینش نمی‌توانستند جلوی خودشان را بگیرند تا در هر فرصتی پُز او را ندهند و رهگذران را با ویژگی‌های شگفت‌انگیز او سرگرم نکنند، که یکی از مهم‌ترینِ آن‌ها توانایی از حفظ خواندن کلمه به کلمه‌ی داستان‌هایی بود که هر شب موقع خواب برای او خوانده می‌شد. اکثراً یک همسایه در معرض نطق درباره‌ی کلّ «سه تا فامیل کوتوله‌ی عجیب‌غریب» قرار می‌گرفت.با این حال، تغییری درونی منجر به تغییری بیرونی شد و در طول چند ماه چشم‌های پسر برآمده شدند و فاقد هر رنگی، تا این‌که به برجستگی‌هایی با یک میلیون وجه از عقیق باباقوری درخشان تبدیل شدند. پاها و دست‌هایش بلند و باریک شدند، اما بدنش کوتاه ماند با یک شکم کوچک اما برجسته، مثل یک سیب آدم در گلویی باریک و کشیده. اگرچه کرک‌های نرم گل‌خار در نواحی پشتش، بازوها و ران‌هایش رشد کردند، اما در کل تاس شد، حتی ابروها و مژه‌هایش را از دست داد. گوشتش به رنگ خاکستری کم‌رنگ درآمد، کمی متمایل به بنفش. دندان‌های نیشش به شکل سوزن‌هایی قوس‌دار و خمیده درآمدند و نیاز بود مثل ناخن‌ کوتاه و صاف شوند…