گاه نامه ویکی تماس شماره 109 – ویکی علمی تخیلی

داستان پروژه حوا – بخش دوم و پایانی

ناشناس | شیرازه اسکندری

ناگهان سکوتی سنگین بر سالن کنفرانس سایه انداخت و شرکت‌کنندگان با نگاه‌های نگران به‌یکدیگر چشم دوختند. الان همه‌ی مدیران فهمیده بودند که آدام‌ و سوفی در رده‌ی متفاوتی از افراد حاضر در اتاق هستند و مثل دیگر دانشمندان مجموعه به‌ آسانی قابل کنترل نخواهند بود. اما چون مدیر پروژه، وظیفه‌ داشت همگی آنها را قانع کند که پروژه‌ی حوا تکمیل شده است، بنابراین از آدام‌ خواست تا ادامه دهد.آدام هم محترمانه سر تکان داد و صدایش را صاف کرد:«شاخص سوم این است که، ما باید ماشین‌آلاتی بر پایه‌ی فناوری نانو طراحی می‌کردیم که بتوانند در شرایط سخت بدن انسان، همچنان روشن و فعال بمانند و حتی در آنجا به‌حالتی پایدار و انعطاف‌پذیر تکثیر شوند. چنین سیستمی باید بی‌نیاز از دستگاه‌های کمکی باشد و برای رسیدن به هدف خود نیازی به تزریق ربات‌های جدید نداشته باشد. همچنین بدون اینكه به میزبان آسیبی وارد شود، مواد، باید از بدن بازیافت یا استخراج شوند. لازم بود دستگاه‌ها با هوش‌مصنوعی در ارتباط باشند و با سرعت عمل بالا بتوانند هر لحظه به تهدیدها پاسخ دهند. همچنین آنقدر انعطاف‌پذیر باشند كه بتوانند با هر نوع چالشی روبه‌رو شوند. برای دستیابی به این طراحی چندمنظوره و پایدار که بتوانیم با آن ارتباط برقرار کنیم و نتایج بهینه‌ی نیز به دست آوریم، زمان بسیار طولانی صرف شد. در این بین، یکی از مهم‌ترین نکات، توانایی نانوربات‌ها در ایجاد نسخه‌های به‌روزشده‌ی خودشان بود. ما هم‌اکنون ربات‌هایی در داخل بدن خود داریم که هرگز نیازی به جایگزینی آنها نیست، چون هوش‌مصنوعی به‌صورت دوره‌ای این ربات‌ها را مدیریت می‌کند و آنها را ارتقا می‌دهد…