گس اتریوم چیست؟

تعرفه های تراکنش ها و معاملات شبکه اتریوم را در بستر بلاک چین گس اتریوم (GAS Ethereum) می گویند که از مفاهیم مهم در شبکه اتریوم است.

گس اتریوم چیست؟

ویکی تماس _ گس اتریوم که با نام انگلیسی (GAS Ethereum) شناخته می‌شود، یکی از مفاهیم مهم درشبکه اتریوم است که به تعرفه‌های تراکنش‌ها و معاملات مربوط می شود.

گس اتریوم یک برنامه آسان برای اجرا است. از نظر محاسباتی اصلاً مشکل و گران نیست. البته شما فقط آن را روی رایانه شخصی خود اجرا نمی کنید، بلکه از همه افراد در اکوسیستم اتریوم می خواهید که گس اتریوم را در شبکه اجرا کنند.

گس اتریوم ما را به سؤال زیر هدایت می کند: وقتی ده ها هزار نفر در شبکه اتریوم قراردادهای پیچیده ای را اجرا می کنند چه اتفاقی می افتد؟ اگر کسی قرارداد خود را تنظیم کند تا از طریق همان کد به چرخه در شبکه اتریوم ادامه دهد، هر گره باید آن را به طور نامحدود اجرا کند. این چرخه فشار زیادی بر منابع وارد می کند تا جایی که احتمال فرو ریزی شبکه وجود دارد.

اینجاست که، گس اتریوم برای کاهش این خطر وارد چرخه شبکه اتریوم می شود. همانطور که ماشین شما نمی تواند بدون سوخت کار کند، قراردادها نیز بدون گس اتریوم قابل اجرا نیستند. قراردادها مقداری از گس اتریوم را تعیین می کنند که کاربران باید برای اجرای موفقیت آمیز آنها بپردازند. اگر گس اتریوم کافی نباشد، قرارداد متوقف می شود.

در اصل،گس اتریوم یک مکانیسم هزینه است. همین مفهوم به تراکنش‌ها نیز تعمیم می‌یابد: ماینرها عمدتاً با انگیزه سود کار می کنند، بنابراین ممکن است معاملات با کارمزد کمتر را نادیده بگیرند.

گس اتریوم (GAS Ethereum) چیست؟

اجرا و پیاده‌سازی قراردادهای هوشمند یا انجام کامل و بی قید و شرط یک معامله در بستر بلاکچین‌های مختلف، تعرفه یا هزینه خاصی دارد که در شبکه اتریوم به آن گس اتریوم می گویند . کیفیت و اندازه این کارمزد در شبکه اتریوم بر اساس نوع قرارداد یا معامله و حجم آن تعیین می‌شود.

واحد گس اتریوم (GAS Ethereum)، ارز اختصاصی بلاکچین اتریوم یعنی ETH است. معمولا بخش کوچکی (صدم یا دهمی از) یک اتریوم به عنوان گس یا سوخت بلاکچین تعیین می‌شود. هرچه معامله یا قرارداد بزرگتر باشد طبیعی است که تعرفه یا گس اتریوم بیشتری لازم خواهد داشت.

این مفهوم همچنین برای اختصاص‌دادن منابع به EVM یا همان ماشین مجازی اتریوم نیز استفاده می‌شود. در این فرآیند، برنامه‌های غیرمتمرکز یا Dappهای طراحی‌شده بر روی بستر اتریوم با استفاده از سوخت شبکه که همان گس اتریوم (GAS Ethereum) است، به صورت امن پیاده‌سازی و اجرا می‌شوند. قراردادهای هوشمند نیز نوعی از برنامه‌های غیرمتمرکز هستند.

یکی از عوامل تعیین قیمت دقیق کارمزد گس اتریوم (GAS Ethereum) در بلاکچین، وضعیت عرضه و تقاضا در میان ماینرهای (استخراج‌کنندگان) شبکه اتریوم است. طبیعی است که اکثر ماینرها در نقش تأییدکننده تراکنش‌ها در شبکه به منظورکسب درآمد بیشتر، معاملاتی را انتخاب می‌کنند که کارمزد بیشتری دارند. بنابراین اگر تعداد تراکنش‌ها در شبکه افزایش پیدا کند و فشار بر روی اتریوم زیاد می شود، گس اتریوم نیز به طبع آن افزایش پیدا می‌کند.

از طرف دیگر، قدرت پردازش مورد نیاز برای تأیید تراکنش‌ها یا اجرای برنامه‌ها نیز مهم است. هرچه نیاز به پتانسیل و قدرت بالاتری برای پردازش معامله یا برنامه باشد، تعرفه شبکه نیز افزایش پیدا خواهد کرد. در اکثر معاملات، تعرفه گس اتریوم (GAS Ethereum) در شبکه اتریوم در واحدهای کوچکی از رمزارز اتریوم در قالب gwei نمایش داده‌ می‌شود. هر gwei معادل 0.000000001 اتریوم است.

درک مفهوم گس اتریوم (GAS) 

گس اتریوم برای اولین بار با هدف ایجاد یک لایه متمایز ارزش برای نمایش میزان مصرف و هزینه محاسبات در بلاکچین اتریوم ایجاد شد. لایه‌ای که بتواند ظرفیت مورد نیاز برای هر فعالیتی از جمله معامله یا قرارداد که در شبکه اجرا می‌شود را محاسبه کند.

در واقع با چنین ساختاری، یک ابزار واسط برای تمایز بین ارزش واقعی رمزارز اختصاصی شبکه یعنی ETH و هزینه استفاده از قدرت محاسباتی ماشین مجازی اتریوم به وجود آمد. پس اگر بخواهیم در یک دید کلی ماجرای گس اتریوم را تعریف کنیم، عبارت چندجمله‌ای زیر نگاهی کلی اما صحیح به ما خواهد داد:

در شبکه اتریوم کاربران فعالیت‌های مختلفی انجام می‌دهند مثلا از برنامه‌ها و قراردادها استفاده می‌کنند یا معاملات و تراکنش‌های مد نظر خود را در بستر بلاکچین انجام می‌دهند.

انجام و تأیید هرکدام از این فعالیت‌ها، نیازمند قدرت محاسباتی ماشین مجازی اتریوم است. حال کاربران برای استفاده از این قدرت بسته به نوع و حجم فعالیت خود، باید مبلغی بپردازند که به این مبلغ سوخت شبکه اتریوم یا گس اتریوم گفته می‌شود. گس اتریوم در واقع جبرانی برای ظرفیت اشغال‌شده ماشین محاسباتی شبکه از سوی کاربران است.

توجه داشته باشید که اتر و گاس یکسان نیستند. میانگین قیمت گاس در نوسان است و تا حد زیادی توسط معدنچیان تعیین می شود. وقتی تراکنش انجام می دهید، برای گاز به صورت اتریوم پرداخت می کنید. از این نظر مانند کارمزد بیت کوین است – اگر شبکه شلوغ باشد و کاربران زیادی سعی در انجام تراکنش داشته باشند، میانگین قیمت گاز احتمالاً افزایش خواهد یافت. برعکس، اگر فعالیت زیادی وجود نداشته باشد، کاهش می یابد.

در حالی که قیمت گاس تغییر می کند، هر عملیات مقدار ثابتی گاس مورد نیاز دارد. این بدان معناست که قراردادهای پیچیده بسیار بیشتر از یک معامله ساده گاس مصرف می کنند.

به این ترتیب گاس معیاری برای سنجش توان محاسباتی اتریوم است. گاس اتریوم تضمین می کند که سیستم بسته به استفاده آنها از منابع اتریوم، می تواند هزینه مناسبی را برای کاربران فراهم کند.

قیمت گاس اتریوم معمولاً کسری از اتر است. به این ترتیب، ما از یک واحد کوچکتر (gwei) برای نشان دادن آن استفاده می کنیم. یک(gwei) معادل یک میلیاردم ( 0.000000001) اتر است.

برای کوتاه کردن یک داستان طولانی، می‌توانید برنامه‌ای را اجرا کنید که برای مدت طولانی حلقه می‌زند. اما برای سریع انجام دادن این کار باید هزینه بسیار گرانی متحمل می شود. به همین دلیل، گره‌ها در شبکه اتریوم می‌توانند اسپم را کاهش دهند.

میانگین قیمت گاس در gwei در طول زمان

فرض کنید که علی در حال انجام معامله با یک قرارداد  است. او متوجه می شود که چقدر می خواهد برای بنزین خرج کند (به عنوان مثال، با استفاده از پمپ بنزین ETH). او ممکن است قیمت بالاتری تعیین کند تا ماینرها را تشویق کند تا تراکنش او را در اسرع وقت انجام دهند.

او همچنین محدودیتی برای گاس تعیین خواهد کرد که از او محافظت کند. ممکن است مشکلی در قرارداد پیش بیاید و باعث شود که بنزین بیشتری از آنچه او در نظر گرفته مصرف شود. محدودیت گاس برای اطمینان از اینکه پس از مصرف x مقدار گاس، عملیات متوقف می شود، در محل قرار داده شده است. قرارداد شکست خواهد خورد، اما علی در نهایت بیش از آنچه در ابتدا موافقت کرده بود، پرداخت نخواهد کرد.

ممکن است در ابتدا مفهومی گیج کننده به نظر برسد. نگران نباشید  می‌توانید قیمتی را که مایلید برای بنزین (و محدودیت بنزین) بپردازید، به صورت دستی تعیین کنید،البته اکثر کیف‌پول‌ها از آن مراقبت می‌کنند. به طور خلاصه، قیمت گاس تعیین می‌کند که ماینرها با چه سرعتی معامله شما را انجام دهند، و محدودیت گاس حداکثر مبلغی را که برای آن پرداخت می‌کنید، تعیین می‌کند.

حالا قرارداد یک آدرس دارد. برای تعامل با آن، کاربران فقط باید 2 ETH را به آن آدرس ارسال کنند. این کد قرارداد را راه‌اندازی می‌کند  همه رایانه‌های موجود در شبکه آن را اجرا می‌کنند، می‌بینند که پرداخت با قرارداد انجام شده است و خروجی آن نیز ضبط شده است.

موارد فوق شاید یکی از ابتدایی ترین نمونه های کارهایی باشد که می توان با اتریوم انجام داد. برنامه های پیچیده تر که بسیاری از قراردادها را به هم متصل می کنند، می توانند ساخته شوند.

اتر چگونه توزیع شد؟
اتریوم در سال 2015 با عرضه اولیه 72 میلیون اتر راه اندازی شد. بیش از 50 میلیون از این توکن ها در یک فروش توکن عمومی به نام عرضه اولیه سکه (ICO) توزیع شد، که در آن کسانی که مایل به مشارکت بودند می توانستند توکن های اتر را در ازای بیت کوین یا ارز فیات خریداری کنند.

چه کسی اتریوم را ایجاد کرد؟

در سال 2008، یک توسعه‌دهنده ناشناس (یا گروهی از توسعه‌دهندگان) وایت پیپر بیت‌کوین را با نام مستعار ساتوشی ناکاموتو منتشر کرد. این به طور دائم چشم انداز پول دیجیتال را تغییر داد. چند سال بعد، یک برنامه نویس جوان به نام Vitalik Buterin راهی برای پیشبرد این ایده و اعمال آن در هر نوع برنامه ای پیش بینی کرد. این مفهوم در نهایت به اتریوم تبدیل شد.

اتریوم توسط ویتالیک بوترین در سال 2013 در یک پست وبلاگی با عنوان اتریوم: قرارداد هوشمند نهایی و پلتفرم برنامه غیرمتمرکز پیشنهاد شد. او در پست خود ایده ای را برای یک بلاک چین کامل تورینگ توضیح داد  یک کامپیوتر غیرمتمرکز که با توجه به زمان و منابع کافی، می تواند هر برنامه ای را اجرا کند.

با گذشت زمان، انواع برنامه‌هایی که می‌توان روی یک بلاک چین مستقر کرد، تنها توسط تصورات توسعه‌دهندگان محدود می‌شود. اتریوم قصد دارد دریابد که آیا فناوری بلاک چین دارای

اما او همچنین محدودیتی برای گاس تعیین خواهد کرد که از او محافظت می کند. ممکن است مشکلی در قرارداد پیش بیاید و باعث شود که بنزین بیشتری از آنچه او در نظر دارد مصرف کند. محدودیت گاس برای اطمینان از اینکه پس از مصرف x مقدار گاس، عملیات متوقف می شود، در محل قرار داده شده است. قرارداد شکست خواهد خورد، اما آلیس در نهایت بیش از آنچه در ابتدا موافقت کرده بود، پرداخت نخواهد کرد.

ممکن است در ابتدا مفهومی گیج کننده به نظر برسد. نگران نباشید – می‌توانید قیمتی را که مایلید برای بنزین (و محدودیت بنزین) بپردازید، به صورت دستی تعیین کنید، اما اکثر کیف‌پول‌ها از آن مراقبت می‌کنند. به طور خلاصه، قیمت گاز تعیین می‌کند که ماینرها با چه سرعتی معامله شما را انجام می‌دهند، و محدودیت گاز حداکثر مبلغی را که برای آن پرداخت می‌کنید، تعیین می‌کند.

DAO چیست و اتریوم کلاسیک چیست؟

با اتریوم، راه‌های کاملاً جدیدی برای همکاری باز از طریق اینترنت ممکن شده است. به عنوان مثال، DAO ها (سازمان های خودمختار غیرمتمرکز) را در نظر بگیرید، که نهادهایی هستند که توسط کد کامپیوتری کنترل می شوند، شبیه به یک برنامه کامپیوتری.

یکی از اولین و جاه طلبانه ترین تلاش ها برای چنین سازمانی به نام “DAO” بود. این قرارداد از قراردادهای هوشمند پیچیده ای تشکیل شده بود که در بالای اتریوم اجرا می شدند و به عنوان یک صندوق سرمایه گذاری مستقل عمل می کردند. توکن‌های DAO در یک ICO توزیع شدند و سهام مالکیت را همراه با حق رای به دارندگان توکن دادند.

با این حال، مدت زیادی پس از راه‌اندازی آن، عوامل مخرب از یک آسیب‌پذیری سوء استفاده کردند و تقریباً یک سوم سرمایه‌های DAO را تخلیه کردند. شایان ذکر است که در آن زمان، 14 درصد از کل عرضه اتر در DAO قفل شده بود. نیازی به گفتن نیست که این یک رویداد ویرانگر برای شبکه نوپای اتریوم بود.

پس از مدتی تامل، زنجیر به سختی به دو زنجیره تبدیل شد. در یکی از این موارد، تراکنش‌های مخرب عملاً برای بازگرداندن وجوه «برعکس» شدند  این زنجیره همان چیزی است که اکنون به عنوان بلاک چین اتریوم شناخته می‌شود. زنجیره اصلی، جایی که این تراکنش‌ها معکوس نشدند، و تغییر ناپذیری حفظ شد، اکنون به عنوان  اتریوم کلاسیک شناخته می‌شود.

این رویداد به عنوان یادآوری شدید از خطرات این فناوری بود و اینکه چگونه سپردن کد مستقل با مقادیر زیادی ثروت می تواند نتیجه معکوس داشته باشد. همچنین نمونه جالبی از این رویداد است که چگونه تصمیم گیری جمعی در یک محیط باز می تواند چالش های مهمی ایجاد کند.

با نادیده گرفتن آسیب‌پذیری‌های امنیتی، DAO به خوبی پتانسیل قراردادهای هوشمند را در امکان همکاری بدون اعتماد در مقیاس بزرگ از طریق اینترنت نشان داد.

توکن های اتریوم چیست؟
بخش بزرگی از جذابیت اتریوم توانایی کاربران برای ایجاد دارایی های خود در زنجیره است که می توانند مانند اتر ذخیره و منتقل شوند. قوانین حاکم بر آنها در قراردادهای هوشمند تنظیم شده است و به توسعه دهندگان این امکان را می دهد تا پارامترهای خاصی را در مورد توکن های خود تنظیم کنند.

این موارد می‌تواند شامل تعداد مواردی برای صدور، نحوه صدور آنها، تقسیم پذیر بودن آنها، قابل تعویض بودن هر کدام و بسیاری موارد دیگر باشد. برجسته ترین استانداردهای فنی که اجازه ایجاد توکن در اتریوم را می دهد ERC-20 نام دارد و به همین دلیل است که توکن ها به عنوان توکن های ERC-20 شناخته می شوند.

عملکرد توکن زمین بازی وسیعی را برای نوآوران برای آزمایش برنامه های کاربردی در لبه برش مالی و فناوری فراهم می کند. از صدور توکن های یکنواخت که به عنوان ارز درون برنامه ای کار می کنند تا تولید توکن های منحصر به فرد با پشتیبانی دارایی های فیزیکی، انعطاف پذیر طراحی زیادی وجود دارد. این کاملاً ممکن است که برخی از بهترین موارد استفاده برای ایجاد توکن آسان و کارآمد حتی شناخته نشده باشند.